Persreactie: Bral ontketent discussie over biomethanisatie

Begin van de maand pakte Bral uit met de analyse die professor emeritus Luit Slooten voor ons heeft gemaakt van de toekomstige Brusselse vergistingsinstallatie. Die nieuwe installatie moet ons organisch afval transformeren in groene stroom. Onze analyse bracht vooral in de Franstalige pers een debat op gang, over de zin of onzin van een dure installatie die alleen maar tuinafval zou verwerken. Het rapport toont dat selectieve ophaling van keukenafval van de gezinnen nodig is om de kostprijs van vergisting te drukken en om meer groene stroom te produceren.

Staatssecretaris let op de centen

In de pers reageert staatsecretaris voor afvalophaling Emir Kir dat selectieve inzameling van keukenafval een optie kan zijn voor de toekomst. “Je ne ferme pas la porte” zegt hij in Le Soir. “Jai commandé une etude.” Maar voorlopig ziet het er naar uit dat de installatie van start zal moeten gaan zonder keukenafval. Want, zegt de staatsecretaris, zo'n ophaling van keukenafval zou de gemeenschap wel eens veel kunnen kosten. De staatsecretaris voegt er aan toe dat het de uitdrukkelijke wens van de regering is dat de nieuwe installatie geen euro kost aan de Brusselaar. Zelfs niet aan het Gewest. De installatie moet integraal betaald worden met groene-stroomcertificaten, heet het. Kijk, daar hebben wij toch wel een paar bedenkingen bij.

Maar welke centen?

Want laat het nu net de boodschap zijn van het rapport van Prof. Slooten dat vergisting van tuinafval veel kost, ondermeer omdat er in de winter bijna geen tuinafval voorhanden is. Het hele productieproces zou dan terugvallen tot 30% van de capaciteit. Een dure grap natuurlijk want de personeelskosten en de afschrijving van de installatie blijven doorlopen. In het scenario dat vooral tuinafval verwerkt, zou vergisting van een ton bruikbaar afval gepaard gaan met 140,35 euro aan uitgaven. In het scenario mét keukenafval zouden die uitgaven dalen tot 117,76 euro per ton.

Daar staan natuurlijk inkomsten tegenover. Maar de analyse van Prof. Slooten toont aan dat vergisting van tuinafval bovendien weinig elektriciteit oplevert want het energetisch rendement van vergisting van tuinafval is laag. Voor het leefmilieu dus een povere zaak. Het scenario met keukenafval leidt tot meer dan dubbel zoveel stroom.

Als je uitgaven en inkomsten bij elkaar telt, zou je verwachten dat de kous af is. Het scenario met keukenafval is veel rendabeler en die rendabiliteit zou de eventuele extra kosten voor selectieve ophaling van keukenafval makkelijk moeten compenseren.

Regeringsbesluit bijschaven aub!

Maar zo simpel is het niet. Vreemd genoeg zouden de inkomsten bij het tuinafval-scenario toch hoger liggen. Que? Simpel, de regering heeft een aantal jaren geleden beslist dat zo’n scenario recht geeft op extra financiële steun van elektriciteitsleveranciers in de vorm van groene-stroomcertificaten. Het scenario mét keukenafval zou, met dubbel zoveel groene stroom, recht geven op minder certificaten en dus minder geld omdat de capaciteit van de stroomgenerator groter is dan het plafond dat de regering ingesteld heeft.

Deze louter politieke en nogal arbitraire beslissing heeft dus redelijk vervelende gevolgen want het kan natuurlijk niet de bedoeling zijn van de groene-stroomcertificaten om de productie van groene stroom te beperken. Wordt het geen tijd om dat regeringsbesluit eens bij te schaven?

En welke cijfers?

Er is nog iets vreemds aan de uitspraken van de staatssecretaris. Als hij zich sterkt maakt dat de installatie geen euro zal kosten aan het Gewest, heeft hij kennelijk andere cijfers dan wij. Want volgens Prof Slooten zullen de inkomsten van vergisting, alle groene-stroomcertificaten ten spijt, nooit zoveel bedragen als de uitgaven. (Tenzij misschien de elektriciteitsprijzen compleet door het dak gaan.) In de meest gunstige omstandigheden zou het verlies nog altijd een kleine 20 euro bedragen per ton. Iemand moet dat betalen en wellicht het Gewest.

Tenzij de staatsecretaris bedoelt dat vergisting geen EXTRA kost meebrengt voor de regering. Want vergisting kost inderdaad minder dan de verwerking vandaag. Een ton afval composteren kost volgens onze info 36 euro. Elke ton afval in de verbrandingsoven kost zelfs 80 euro. De regering kan dus winst boeken door over te stappen op vergisting.

Maar als je het met die invalshoek bekijkt, komt een installatie die ook keukenafval verwerkt, er opnieuw uit als interessantste scenario. Vandaag gaat alle keukenafval naar de verbrandingsoven. Energie brengt dat niet op (Heb je al eens geprobeerd een sla te verbranden?) en het kost veel. Het scenario dat keukenafval verwerkt, zou dus de grootste besparing opleveren voor de gewestbegroting: 30,89 euro per ton winst. Het scenario zonder keukenafval zou mààr 18,98 euro per ton besparen, ondanks alle groene-stroomcertificaten die het oplevert.

Ons besluit is duidelijk: keukenafval is de max!

Piet Van Meerbeek (Bral)